[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Agnieszka hałas
Reinkarnacja
I. Stara przyjaźń
Nad Shan Vaola gęstniał jesienny mrok. Wschodzący księżyc, ledwie
widoczny zza chmur, miał niezdrową żółtą barwę. W jego świetle
wąziutkie, kręte, cuchnące odpadkami i moczem uliczki Wschodniej
Dzielnicy wyglądały jeszcze paskudniej, niż za dnia. Stłoczone
ciasno jedna obok drugiej kamieniczki miały w sobie coś budzącego
odruchową niechęć, nawet obrzydzenie; coś trupiego.
W ciszy, jaka spowijała opustoszałe zaułki, kroki samotnego
przechodnia rozbrzmiewały głośno i wyraźnie, odbijając się echem od
brudnych murów. Krzyczący w Ciemności szedł szybko, nie rozglądając
się. Doskonale wiedział, dokąd się kierować.
Doszedłszy do końca uliczki zawahał się na sekundę, potem skręcił w
głąb jednej z ziejących czernią bram. Przeciął zachwaszczone
podwórko, minął walący się murek, jakieś drewniane szopy, by w końcu
stanąć przed drzwiami uzbrojonymi w potężną, choć rdzewiejącą
kołatkę. Budynek, do którego drzwi te należały, zapewne pamiętał
lepsze czasy, ale dla przypadkowego obserwatora nie byłoby to takie
oczywiste.
Żmij zakołatał raz, potem drugi, odczekał chwilę. Na jego twarzy
odbiło się zniecierpliwienie. Ponownie ujął kołatkę.
Gdzieś we wnętrzu domu trzasnęły drzwi, zabrzmiał przybliżający się
szybko stukot kroków.
- Zara, zara - zachrypiał gderliwy głos. - Już otwieram...
Drzwi uchyliły się o kilka cali, w szparze zamajaczyła twarz starej
kobiety o haczykowatym nosie i podpuchniętych, przekrwionych oczach.
- Czy pan Valmy jest u siebie?
- Ano, jest - mruknęła kobieta niezbyt przyjaźnie. - Wy, znaczy się,
do niego sprawę macie?
- Można to tak nazwać.
Staruszka zastanawiała się przez chwilę, potem wzruszyła ramionami i
otworzyła drzwi szerzej.
- Wejdźcie.
Przybysz usłuchał. Kobieta natychmiast z powrotem zamknęła i
zaryglowała drzwi.
- Tu strach po nocy na dwór wyjrzeć - objaśniła burkliwie, nie
patrząc na rozmówcę. -Takie tera czasy parszywe... Zaczekajcie,
pójdę spytać, czy pan Valmy was przyjmie.
Oddaliła się, głośno szurając nogami. Krzyczący w Ciemności,
pozostawiony sam sobie, rozejrzał się z ciekawością. Wąski
korytarzyk tonął w mroku, uniemożliwiającym rozróżnienie choćby
kształtów mebli. Nic nie mogło jednak zamaskować wyczuwalnej w
powietrzu wilgoci ani stęchłego odoru pleśni.
Żmij nieznacznie zmarszczył brwi.
- Nie najlepiej, Eshier - szepnął, ledwie słyszalnie.
Staruszka wróciła, gdy zaczynał się już zastanawiać, czy przypadkiem
nie zapomniała o nim. Niosła zapaloną świecę.
Wyglądała na zawiedzioną, że nie znudził się czekaniem i nie poszedł
sobie.
- Chodźcie - rzuciła, podejrzliwie zerkając na przemian na twarz
żmija i na trzymane przezeń podłużne czarne zawiniątko. - Zaprowadzę
was.
Pokój Valmy’ego mieścił się na poddaszu. Aby się tam dostać,
należało pokonać dwa piętra stromych i krętych schodów oraz zawalony
rupieciami strych. Płomyk świeczki oświetlał zaśniedziałe poręcze i
wiszące na ścianach poczerniałe obrazy, a potem kalekie sprzęty,
potłuczone lustra, skorupy garnków i podarte kołdry, porośnięte -
jak mchem - kożuchem wiekowego kurzu. Przez niewidoczne szpary
wpełzał z dworu wieczorny chłód.
Drzwi, do których doszli, były uchylone, ale staruszka mimo to
zatrzymała się i zapukała.
- Przyprowadziłam go, panie Valmy - powiedziała głośno.
- Niech wchodzi! - odparł głos z wnętrza.
Pomieszczenie okazało się nieduże, z pochyłym sufitem. Ustawiony w
kącie żelazny piecyk był źródłem zarówno ciepła, jak światła; przez
uchylone drzwiczki widać było węgle żarzące się w jego pękatym
brzuchu. Ich wiśniowy blask padał na skromne meble. Kufer z
odrzuconym wiekiem, pełen pożółkłych ksiąg i zwojów pergaminu.
Niskie łóżko przykryte kraciastym kocem. Okrągły stolik, zarzucony
kartkami papieru i przyborami do pisania.
Przy stoliku siedział szczupły, siwiejący mężczyzna i pisał coś
szybko, wprawnymi pociągnięciami pióra. Na widok wchodzących
przerwał natychmiast, wstał i skłonił się żartobliwie.
- No, no... - rzucił, uśmiechając się szeroko. - A więc przyszedłeś
mimo wszystko, Brune... Zostaw nas, Nethro - dodał głośniej. - Bez
obawy. To mój stary znajomy.
Kobieta wycofała się posłusznie.
- No, no... - zamruczał ponownie Eshier Valmy, gdy tylko zamknęły
się drzwi. - Któż by pomyślał? Jednak dostałeś mój list...
- Dostałem - potwierdził żmij.
- I przyszedłeś... Szczerze mówiąc, nie wierzyłem, że to zrobisz.
Sądziłem, że zapomniałeś tak samo, jak...
- Nie gadaj głupstw, Eshier. Niełatwo zapomnieć poetę twojego
pokroju.
Roześmieli się obydwaj. Valmy spoważniał pierwszy, uważniej spojrzał
na przyjaciela.
- Ile to już lat, odkąd widzieliśmy się ostatni raz?
Żmij wzruszył ramionami.
- Dużo. O wiele za dużo... Szczerze żałuję, że nie mogliśmy spotkać
się wcześniej. Gdybym wiedział, że jesteś w Shan Vaola...
- Mało kto o tym wie. Od dawna nie miałem żadnych odwiedzin.
Chwilami mnie samemu trudno uwierzyć, że kiedyś miałem rodzinę i
znajomych. Nieważne. Słuchaj, Brune, ty ani trochę się nie
zmieniłeś.
- Mógłbym to samo powiedzieć o tobie.
Kłamstwo zabolało. Było zbyt jawne. Valmy przejrzał je w
okamgnieniu. Westchnął ponownie.
- Wiesz doskonale, że nie chodziło mi o kurtuazję. Kiedy cię
poznałem, piętnaście lat temu, byłem tuż po trzydziestych
urodzinach, a ty wyglądałeś na dwadzieścia z kawałkiem... I -
przysięgam - nadal wyglądasz tak samo.
Żmij wzruszył ramionami.
- Magia - wyjaśnił. - Tak działa na posługujących się nią. Nawet na
renegatów.
- Tak... ależ ze mnie głupiec. Przecież nadal parasz się Zakazaną
Sztuką... - Valmy urwał nagle, na jego twarzy odmalowało się
zakłopotanie. - Mam rację, prawda? To znaczy... Nie zrezygnowałeś?
Krzyczący w Ciemności uspokajająco poklepał jego dłoń.
- Nie, oczywiście, że nie. Magowie nie zwykli zawracać z raz obranej
drogi.
- Tak słyszałem. Zresztą, nadal masz te swoje blizny...
- Owszem - żmij odruchowo dotknął prawego policzka. - One też
nieprędko znikną.
- Dawniej Cassaina i ja bez przerwy pytaliśmy cię, co je
pozostawiło, pamiętasz? A ty nigdy nie chciałeś powiedzieć...
Tajemniczy wtedy byłeś, Brune, te piętnaście lat temu...
Krzyczący w Ciemności uśmiechnął się.
- Nazwij to przypadłością zawodową.
- Ale, ale... - Valmy raptem pokręcił głową. - Kiepski ze mnie
gospodarz. Spotykamy się niemal cudem, po piętnastu z górą latach, i
co? Trzeba jakoś uczcić to spotkanie.
Wstał, poszperał w zawalonym księgami kącie za łóżkiem. Po chwili na
stoliku stanął pękaty gąsiorek i dwa pucharki.
- Napijesz się?
- Czemu nie?
Wino było ciemne i roztaczało intensywny zapach.
- Za szczęśliwą młodość - powiedział Valmy. W jego tonie uważny
słuchacz wychwyciłby cień sarkazmu.
Krzyczący w Ciemności nie odpowiedział. Siedział nieruchomo,
zapatrzony w żarzące się w piecyku węgle.
Pozwolił, żeby wspomnienia wróciły. Na krótką chwilę.
Bezimienny zaułek we Wschodniej Dzielnicy Shan Vaola. Duszne letnie
popołudnie. Powietrze ciężkie od kurzu. Senne bzyczenie much
obsiadających walające się po ziemi odpadki.
Dwóch mężczyzn. Rozmawiają. Obaj są zdenerwowani. Żaden nie próbuje
tego ukrywać.
Słuchaj no, Arric, kpisz sobie ze mnie?
W porządku, czarowniku, nie chcesz, to nie wierz. Zapłacili mi,
żebym ci przekazał te parę słów, więc mówię. Będą czekali dziś o
zmierzchu przy Srebrnym Moście. Facet i dziewczyna. Pieniądze.
O co im chodzi?
O nic. Po prostu chcą pogadać.
Tak. Na pewno. Pogadać, co?
Zawsze jesteś taki podejrzliwy? Oni nie są z Elity. Nie mają nic
wspólnego z legalnymi magami. Nic do ciebie nie mają. Chodzi im
tylko o rozmowę. Krótką.
Kim jest ten człowiek?
Poetą. Podobno. Daj mi spokój, czarowniku, nic więcej nie wiem.
Przysięgam.
Przez resztę dnia debatował sam ze sobą: iść czy nie iść?
Podświadomie spodziewał się pułapki, jakiegoś podstępu Elity. Jednak
ostatecznie ciekawość przemogła.
Wiadomość brzmiała tak niewiarygodnie, że aż musiał się przekonać,
czy Arric-Łgarz przypadkiem nie powiedział prawdy.
Wieczór. Niebieskawy mrok wylewający się z zaułków i bram. W
chłodnym nocnym powietrzu wisi zapach rzecznej wody.
Ty jesteś Brune Keare? Krzyczący w Ciemności?
Zależy, kto pyta.
To on, Eshier. Opis się zgadza.
Dziewczyna była szlachcianką. Jej towarzysz nie. Krzyczący w
Ciemności poznał to na pierwszy rzut oka.
Stwierdził też, że dziewczyna trochę się go obawia, choć stara się
to maskować. Nie zdziwił się. Wiedział, jak przedstawiają go plotki.
Z kolei niearystokrata od pierwszej chwili zachowywał się tak, jak
gdyby znali się od lat. Ani śladu zdenerwowania czy rezerwy.
Szeroki, zaraźliwy uśmiech.
Valmy jestem. Eshier Valmy. Poeta.
Słuchaj, poeto, nie sądzisz, że powinienem się wreszcie dowiedzieć,
o co chodzi?
Bez nerwów. Chcieliśmy tylko porozmawiać.
O czym?
O magii, żmiju. A o czymże innym?
Po co?
To długa historia.
Wytłumaczenie okazało się tyleż proste, co zaskakujące. Valmy był w
trakcie pracy nad poematem zatytułowanym “Magini”. Miał nadzieję na
stałe zwrócić nim na siebie uwagę środowiska literackiego Shan
Vaola. Jak można było wnosić z tytułu, jednym z tematów dzieła miała
być magia. Ta praktykowana nielegalnie - Zakazana Sztuka. Jednak
Eshier, jak sam przyznał z rozbrajającą szczerością, zupełnie nie
znał się na magii. Potrzebował, jak to określił, konsultanta.
Chciałem, żeby ktoś, kto zna się na rzeczy, wyjaśnił mi parę spraw,
naświetlił parę szczegółów.... Rozumiesz? Czasem sama wyobraźnia nie
wystarcza, potrzeba też odrobiny realizmu. Żeby w poezji było życie.
Żeby nie była tak zupełnie oderwana od świata. Inaczej nikt nie
zrozumie tego, co chciałem przekazać.
Idealizm. Dziecinny entuzjazm, pomyślał żmij. Ale nie powiedział
tego na głos. Powiedział zupełnie co innego.
Jasne. Nie ma problemu. Wytłumacz mi tylko jedno, Eshier. Czemu
akurat ja?
Ten mały człowieczek twierdził, że jesteś najlepszy.
No, to mocno przesadził. Ale po Arricu-Łgarzu trudno spodziewać się
czego innego.
Srebrny śmiech Cassainy.
W ciągu następnych dni odbyli z Eshierem kilka interesujących
dyskusji. Valmy nie krył zdziwienia, przekonawszy się, że rozmówca
wcale nie ustępuje mu wykształceniem. Sugestie żmija potraktował jak
najbardziej poważnie. Krzyczącego w Ciemności rozbawiło to. Cała
sytuacja wydawała mu się chwilami komiczna.
Nie przyznał się, że sam też pisze - czasami, w zależności od
nastroju. Jego styl miał bardzo niewiele wspólnego z kwiecistością,
która charakteryzowała Valmy’ego.
Znajomość nie trwała długo, zaledwie kilka miesięcy. Pod koniec
jesieni Eshier i Cassaina wyjechali na południe, do Yever Laren.
Zamierzali się pobrać na jesieni.
Później - dużo później - obiło mu się o uszy, że niejaki Valmy
uważany jest za jednego z najbliższych przyjaciół
Najdostojniejszego. Krzyczący w Ciemności nie zwrócił na tę
wiadomość większej uwagi. Valmy to nazwisko dość często spotykane w
Shan Vaola.
A potem? Chyba po prostu zapomniał.
Aż pewnego dnia, po latach, otrzymał list...
- Brune? Jesteś tu jeszcze?
Żmij drgnął.
- Przepraszam. Zamyśliłem się trochę.
W jego umyśle pojawiło się pytanie. Wolałby go nie zadawać, ale
musiał znać odpowiedź.
- Gdzie jest teraz Cassaina, Eshier? Czy nadal...
- Nie - uciął gwałtownie Valmy. Spochmurniał momentalnie. -
Rozstaliśmy się. Nie wiem, co się z nią teraz dzieje. I nie jestem
pewien, czy chcę wiedzieć.
Wydawało się, że nie powie nic więcej, ale po chwili dodał ciszej:
- Cassaina odeszła tak samo, jak wszyscy inni... Dawno, zanim
jeszcze przeprowadziłem się tutaj. Nie winię jej zresztą...
- Co się właściwie stało?
- Pisałem ci przecież. Najdostojniejszy oddalił mnie z dworu. Jak to
mówią, łaska pańska na pstrym koniu jeździ... A jej brak to paskudna
rzecz.
- Długo tu mieszkasz?
- Będzie z osiem lat... Zresztą, nie wiem. Straciłem rachubę...
Valmy zakaszlał ponownie, odchrząknął kilka razy. Kiedy znów się
odezwał, jego głos był zachrypnięty i jakby przytłumiony.
- To, o co pytałem... O czym pisałem... Potrafisz, prawda?
- Potrafię.
- Przepraszam, że pytam... ale... robiłeś to już wcześniej?
- Tak. Kilka razy. Nie obawiaj się. Wbrew temu, co opowiadają
legalni magowie, Przeniesienie nie jest żadnym wyzwaniem. To prosta
kombinacja zaklęć...
- A te... komponenty... To, co jest potrzebne do obrzędu... Masz ze
sobą?
- Tak, oczywiście.
- Można... Mogę... - Valmy zawahał się nagle.
- Zobaczyć? Oczywiście. Ale nie ujrzysz niczego nadzwyczajnego. Czar
nie jest jeszcze uaktywniony. Po prostu szklane naczynie, kilka
kawałków kredy i martwe zwierzę...
- Mimo wszystko jestem ciekaw... - Valmy uśmiechnął się gorzko. -
Rozumiesz chyba.
- Pewnie. Nie ma sprawy.
Krzyczący w Ciemności postawił przyniesiony pakunek na stole. Nieco
teatralnym gestem ściągnął zeń czarną płachtę.
Poeta gwałtownie zamrugał oczami.
- Klatka?
- Owszem. Będzie potrzebna, później, już po zakończeniu
Przeniesienia. Oto kreda. Całkiem zwyczajna, jak widzisz. Wykreśla
się nią potrzebne przy zaklęciu symbole, znaki potęg, jak mówią
niektórzy... Tu jest misa, a tu tak zwany anscair, sok z liści
ognistego drzewa... Tu, w tej buteleczce. Zmieszany z wodą w
stosunku jeden do dwudziestu pięciu. W czystej postaci ma
właściwości silnie halucynogenne, ale to w tej chwili nieistotne.
Ważne, że obecność w powietrzu nawet minimalnej ilości jego oparów
pomaga w uaktywnieniu niektórych zaklęć. A to...
- Nie mów - Valmy wzdrygnął się lekko. - Widzę. Moje przyszłe
ciało... Zaraz, co to jest właściwie? Nietoperz?
- Owszem - żmij lekko pogładził miękką sierść. - Nietoperz. Ciekawe
stworzenie. W Yadhmarze uważają je za nieczyste, w Nedgvarze za
święte...
- Dlaczego akurat nietoperz?
Krzyczący w Ciemności wzruszył ramionami.
- A dlaczego nie? Nietoperze żyją dość długo, dłużej niż myszy i
szczury. Dziesięć do dwunastu lat. Koty i psy są bardziej
długowieczne, to fakt, ale w Shan Vaola bezpański kundel nie ma
łatwego życia... A nie chciałbyś chyba NALEŻEĆ do jakiegoś
człowieka, prawda? Poza tym, nietoperze potrafią przecież latać...
- Ptaki też latają. Dlaczego nie ptak?
- Przykro mi. Z ptakiem zaklęcie nie zadziała. Powłoką, do której
dokonuje się Przeniesienia musi być ssak. Taka już specyfika tego
czaru.
- Tak... - Valmy potarł czoło. - Przygotowałeś wszystko, widzę...
Kiedy możemy zacząć ?
- Kiedy chcesz. Choćby zaraz.
- To dobrze.
Krzyczący w Ciemności uniósł głowę, uważniej popatrzył na
przyjaciela.
- Wybacz, ale muszę cię o to zapytać... Jesteś zdecydowany? Żadnych
wątpliwości?
Poeta nie odwrócił wzroku.
- Tak.
- Jesteś absolutnie pewien, Eshier? Pamiętaj, zaklęcie jest
nieodwracalne... Może powinieneś jeszcze raz przemyśleć decyzję?
Valmy zakaszlał ponownie. Sięgnął do kieszeni, wygrzebał zmiętą
płócienną chustkę, starannie wytarł nią usta.
- Chyba nie ma nad czym myśleć, Brune - jego głos zadrżał
nieznacznie. - To kancer, nie gruźlica. Konował daje mi jeszcze
cztery miesiące życia. Pół roku, jeśli będę się oszczędzał. Ale co
to za życie...
Ściszył głos.
- Przemyślałem wszystko. Będą myśleli, że umarłem we śnie. O ile
ktoś w ogóle zauważy, że mnie nie ma...
- Cassaina zauważy.
- Cassaina? Nie rozśmieszaj mnie. Ona nie pamięta. Po prostu.
- Należało ją odszukać, Eshier. Powiedzieć jej, co chcesz zrobić.
- Powiedzieć jej? Po co?
- Nie sądzisz, że powinna znać prawdę?
W szarych oczach Valmy’ego coś błysnęło. Jak stal.
- Dlaczego? Znalazła sobie kogoś innego. Jest szczęśliwa. Tyle wiem.
Po co ma sobie przypominać swoją wielką pomyłkę z czasów młodości?
Krzyczący w Ciemności w zadumie wpatrywał się w migoczący czerwienią
żar.
- Czasem jedna krótka rozmowa może wiele zmienić - rzucił, nie
podnosząc głowy. - Ale wszystkie decyzje podejmujesz ty, nie ja.
- Mam tego świadomość - poeta westchnął nagle. - Mówiłem już, długo
planowałem moje Przeniesienie. Dłużej, niż przypuszczasz.
Umilkł na chwilę, sięgnął po pucharek z winem.
- Pomysł przyszedł mi do głowy dokładnie pół roku temu. W dniu, gdy
powiedziano mi, na co tak naprawdę jestem chory. Zabawne... Mimo
wszystko można powiedzieć, że mam szczęście, prawda? Mój dawny
przyjaciel jest magiem... może ofiarować mi to drugie życie...
Przerwał. Zakaszlał. I zmienił temat.
- Sporządziłem testament, choć nie bardzo jest czym rozporządzać...
Mam krewnych na północy, w Othlonie. Mieszczanie, drobni kupcy.
Ledwie ich znam. Pisałem do nich kilka tygodni temu... Wiedzą, w
jakim jestem stanie.
Oczy żmija zwęziły się gwałtownie.
- Napisałeś im, co planujesz?
- Nie, tego nie. Tylko tyle, że nie zostało mi wiele czasu. I że
zostawiam im wszystko. - Valmy uśmiechnął się kwaśno. - Niewiele
tego... Pewnie o wiele za mało na ich gust. Ale przynajmniej bez
długów... A skoro już jesteśmy przy pieniądzach - twoje honorarium.
Dziewięćdziesiąt leri, prawda? Tyle kosztuje nielegalnie
przeprowadzone Przeniesienie?
Krzyczący w Ciemności potrząsnął głową.
- Nie żartuj. Od ciebie nie przyjąłbym nawet seyonarskiej drachmy.
- Jesteś pewien?
- Wiem, co mówię. Daj te pieniądze Nethrze albo komuś... Niech to
szlag, Eshier, nawet ja mam pewne zasady.
- Wiedziałem, że to powiesz - uśmiechnął się poeta. - Cóż, skoro
tak... Przygotowałem dla ciebie coś jeszcze.
Pochylił się nad kufrem i przez chwilę grzebał w jego wnętrzu.
- Trudno tu cokolwiek znaleźć. Tyle szpargałów - rzucił przez ramię.
- Większość to moje stare dzieła... Niektóre z nich znasz.
“Senność”, “Czarni bogowie”, “Wyspa szkarłatnego cudu”... O, jest i
sławetna “Magini”... Nikt ich już nie czyta. Tu jeszcze parę innych
manuskryptów. Głównie poezja. Alvin z Tay, Flavius Fenshi... Niemal
zapomniani. Jak ja. Oho! Mam, czego szukałem.
Położył na stole duży zwój szorstkiego, szarego papieru, gęsto
zapisany linijkami drobnego pisma.
- To musisz przyjąć. Przeczytasz i ocenisz...
- Co to? - spytał cicho żmij.
...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]