[ Pobierz całość w formacie PDF ]
LAURELL K. HAMILTON
GRZESZNE ROZKOSZE
Przełożył: Robert P. Lipski)
Zysk i s-ka
2003
1
Dla Gary’ego W. Hamiltona,
mojego męża, który choć nie lubi się bać,
mimo wszystko przeczytał tę książkę
2
PODZIĘKOWANIA
Dla Carla Nassaua i Gary’ego Chehowskiego, którzy wprowadzili mnie w rozległy świat
broni palnej. Dla Ricii Mainhardt, mojej agentki, która we mnie uwierzyła. Dla Deborah
Millitello za entuzjazm w pracy i poza nią. Dla M.C. Sumnera, nowego przyjaciela i
cennego krytyka. Dla Mary-Dale Amison, specjalistki od najdrobniejszych szczegółów,
która umiała utrzymać całą resztę w ryzach. A także dla pozostałych z grupy Alternate
Historians, którzy pojawili się zbyt późno, by skrytykować tę książkę - Janniego Lee
Simnera, Marelli Sands i Roberta K. Sheafa. Dzięki za tort, Bob. I dla tych wszystkich,
którzy bywali na moich spotkaniach literackich.
3
Za życia Willie McCoy był idiotą. Śmierć bynajmniej niczego nie zmieniła. Siedział
naprzeciw mnie w krzykliwej kraciastej wiatrówce. Poliestrowe spodnie, które nosił, miały
barwę trawiastej zieleni. Krótkie czarne włosy sczesane do tyłu podkreślały trójkątny
kształt jego szczupłej twarzy. Zawsze kojarzył mi się z tandetnym oprychem z filmu
gangsterskiego. Jednym z tych, którzy sprzedają informacje, załatwiają drobne zlecenia i
można się ich pozbyć w każdej chwili.
Oczywiście teraz, kiedy Willie był wampirem, pozbycie się go przedstawiało się nieco
inaczej. Wciąż jednak sprzedawał informacje i załatwiał drobne zlecenia. Tak, śmierć
niewiele go odmieniła. Mimo to na wszelki wypadek unikałam spoglądania mu w oczy.
Była to standardowa procedura w przypadku postępowania z wampirami. Był
tandeciarzem i szumowiną, ale nieumarłym tandeciarzem i szumowiną. Dla mnie to coś
nowego.
Siedzieliśmy w klimatyzowanym zaciszu mojego gabinetu. Niebieskie ściany, które
zdaniem Berta, mojego szefa, miały działać kojąco, sprawiały, że w pokoju czuło się
chłód.
- Mogę zapalić? - spytał.
- Nie - odparłam krótko.
- Cholera, twarda z ciebie sztuka, co?
Spojrzałam na niego przez moment. Jego oczy wciąż były brązowe. Zauważył, że patrzę,
więc wlepiłam wzrok w blat biurka.
Willie zaśmiał się ochryple. Jego śmiech nie zmienił się ani trochę.
- Kurczę, uwielbiam to. Boisz się mnie.
- To nie strach, lecz zwykła ostrożność.
- Nie musisz się do tego przyznawać. Czuję twój strach, jak coś namacalnego, co dotyka
mojej twarzy, mojego mózgu. Boisz się mnie, bo jestem wampirem.
Wzruszyłam ramionami, cóż mogłam powiedzieć? Jak miałam okłamać kogoś, kto czuje
strach drugiej osoby?
- Co cię tu sprowadza, Willie?
- Kurczę, ale mi się chce zajarać. - W kąciku jego ust pojawił się lekki tik nerwowy.
- Nie sądziłam, że wampiry mają tiki nerwowe.
Uniósł rękę, niemal dotykając tego miejsca palcami. Uśmiechnął się, błyskając kłami.
- Pewne rzeczy się nie zmieniają.
Miałam ochotę zapytać: a co się w ogóle zmienia? Jakie to uczucie być martwym?
Znałam inne wampiry, ale Willie był jedynym, którego poznałam, zanim umarł. To było
niezwykłe uczucie.
- Czego chcesz?
- Przyszedłem tu, żeby ci dać zarobić. Chcę zostać twoim klientem.
Spojrzałam na niego, unikając jego oczu. Jego spinka do krawata błysnęła w świetle
sufitowej lampy. Szczere złoto. Willie nigdy wcześniej nie mógł sobie pozwolić na coś
takiego. Nieźle sobie radził jak na trupa.
- Wskrzeszam umarłych wyłącznie dla żyjących - stwierdziłam. - Po co wampirowi
4
zombi?
Pokręcił głową, dwa szybkie ruchy w prawo i w lewo.
- Nie, nie chodzi mi o voodoo. Chcę cię wynająć w sprawie pewnych zabójstw.
- Nie jestem detektywem.
- Ale o ile mi wiadomo z jednym współpracujesz.
Skinęłam głową.
- Możesz zwrócić się bezpośrednio do panny Sims. Na pewno przyjmie zlecenie. Nie
rozumiem, po co zwracasz się w tej sprawie do mnie.
Kolejny nerwowy ruch głową.
- Ona nie zna się na wampirach tak dobrze jak ty.
Westchnęłam.
- Czy mógłbyś przejść do rzeczy, Willie? Muszę wyjść za... - spojrzałam na zegar ścienny
- 15 minut. Nie lubię, gdy klienci czekają na mnie samotnie na cmentarzu. Stają się
wówczas bardzo nerwowi.
Zaśmiał się. Ten ochrypły śmiech, nawet pomijając widok kłów, trochę mnie uspokoił.
Można by sądzić, że wampiry powinny mieć śmiech dźwięczny i melodyjny.
- Jasne, że tak. Na pewno. Nie wątpię.
Nagle jego oblicze spoważniało, jakby niewidzialna dłoń starła uśmiech z jego ust.
Poczułam strach, jak nagły ucisk w żołądku. Wampiry mają zmienne nastroje.
Przechodzą z jednego stanu w drugi tak łatwo, jak zapalamy światło po wciśnięciu
włącznika. Skoro był do tego zdolny, to co jeszcze potrafił?
- Słyszałaś o wampirach, które zabito ostatnio w Dystrykcie?
Zadał pytanie, więc odpowiedziałam.
- Słyszałam.
W nowym dystrykcie klubów dla wampirów zabito czterech krwiopijców. Wyrwano im
serca i odcięto głowy.
- Nadal pracujesz z glinami?
- Współpracuję z ich oddziałem specjalnym.
Ponownie się zaśmiał.
- Taa, z pogromcami duchów. Ciągłe braki w budżecie i zasobach ludzkich, wiem coś o
tym.
- To problemy, z którymi boryka się niemal cała policja w tym mieście.
- Możliwe, ale gliny myślą podobnie jak ty, Anito. Cóż znaczy jeszcze jeden martwy
wampir? Nowe prawa tego nie zmienią.
Minęły zaledwie dwa lata od sprawy Addison kontra Clark. Sąd ustalił nową, poprawioną
definicję tego, czym jest życie i czym nie jest śmierć.
Wampiryzm stał się legalny w dobrych, starych Stanach Zjednoczonych Ameryki. Były
one jednym z kilkunastu państw, które go uznały. Pracownicy urzędu imigracyjnego
dwoili się i troili, usiłując powstrzymać całe stada zagranicznych wampirów przed
nielegalnym przekroczeniem granic. W sądach pojawiały się związane z tym tematem,
coraz bardziej złożone pytania. Czy spadkobiercy musieli zwracać majątek należący do
ich przodków, wampirów? Czy jeśli twój małżonek/małżonka stanie się nieumarłym, czyni
cię to wdowcem/wdową? Czy zabicie wampira było morderstwem? Pojawiła się nawet
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]