[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Harvard Lampoon
Zmrok
Z angielskiego przełożył
Andrzej Leszczyński
Tytuł oryginału
NIGHTLIGHT: A PARODY
1. PIERWSZY RZUT OKAPalące słońce wiszące nad Phoenix prażyło przez szybę auta, za którą moje nieosłonięte, blade ramiona bezwstydnie zwieszały mi się po bokach. Jechałyśmy razem z mamą na lotnisko, ale tylko ja miałam bilet na samolot, i w dodatku był to bilet w jedną stronę.
Na twarzy malowało mi się przygnębienie przemieszane z zamyśleniem, lecz na podstawie odbicia w szybie samochodu oceniałam, że wyglądam intrygująco. Może i było to trochę niestosowne, jak na dziewczynę w koronkowej bluzce bez rękawów i dzwoniastych dżinsach (z gwiazdkami na tylnych kieszeniach). Ale ja właśnie taka byłam - całkiem niestosowna. Od razu odkleiłam łokcie od deski rozdzielczej i zajęłam normalną pozycję na fotelu. Tak było dużo lepiej.
Udawałam się właśnie na wygnanie z domu mojej mamy w Phoenix do domu mojego taty w Switchblade. Jako wygnaniec z własnej woli miałam poznać cierpienia diaspory oraz rozkosze poddawania się tym cierpieniom, podczas których bezdusznie zlekceważę własne prośby, by zyskać przynajmniej ostatnią szansę pożegnania z hodowanym przeze mnie w doniczce grzybkiem. Musiałam stać się gruboskórna, skoro miałam zostać uchodźcą w Switchblade, miasteczku w północno - zachodnim Oregonie, o którym nikt nie słyszał. Nawet nie próbujcie go szukać na mapach, jest tak bardzo mało ważne, że twórcy map nie zwracają na nie uwagi. A tym bardziej nie próbujcie szukać na tych samych mapach mnie, bo najwyraźniej tak samo jestem za mało ważna.
- Belle - wycedziła moja mama, wydymając wargi, gdy znaleźliśmy się już w hali odlotów.
Od razu dopadło mnie poczucie winy z tego powodu, że zostawiam ją samą na łasce tego gigantycznego nieprzyjaznego lotniska. Ale, jak mawiają pediatrzy, nie mogłam przecież pozwolić, by jej pragnienie separacji uniemożliwiło mi wyjazd z domu co najmniej na osiem lat.
Osunęłam się na kolana i chwyciłam ją za ręce.
- Belle wyjeżdża tylko do czasu ukończenia szkoły średniej, jasne? Będziesz miała mnóstwo okazji do tego, żeby się zabawiać z Billem. Mam rację, Bill?
Skinął głową. Był moim nowym ojczymem i chwilowo jedyną dostępną osobą mogącą zaopiekować się matką pod moją nieobecność. Nie chcę przez to powiedzieć, że mu ufałam, ale z pewnością był tańszy od jakiejkolwiek opiekunki.
Wyprostowałam się i skrzyżowałam ręce na piersi. Trzeba było skończyć z pierdołami.
- Numery alarmowe są wydrukowane na kartce wiszącej nad telefonem w kuchni - odezwałam się do niego. - Gdyby ona się skaleczyła, pomiń dwie pierwsze pozycje, to znaczy numer twojej komórki i dostawcy pizzy „Dominos”. Nagotowałam wystarczająco dużo żarcia, żeby starczyło wam na cały miesiąc, jeśli tylko zadowolicie się jedną trzecią lazanii „Stouffera” dziennie.
Mama od razu się uśmiechnęła na samą myśl o lazanii.
- Naprawdę nie musisz wyjeżdżać, Belle - rzekł Bill. - To fakt, że moja drużyna ulicznego hokeja rusza w objazd, lecz tylko po bliskim sąsiedztwie. W przyczepie mieszkalnej jest wystarczająco dużo miejsca dla ciebie, twojej mamy i dla mnie, byśmy mogli dalej w niej mieszkać.
- Z mojej strony to żadne wyrzeczenie. Chcę wyjechać. Mam ochotę zamienić wszystkich moich przyjaciół i tutejsze słońce na atmosferę małego, deszczowego miasteczka. Jeśli was tym uszczęśliwię, sama też będę szczęśliwa.
- Proszę, zostań... Kto będzie płacił rachunki, kiedy wyjedziesz?
Dotarło do mnie, że wzywani są pasażerowie mojego lotu.
- Założymy się, że Bill prześcignie mamę w sprincie do sprzedawcy soku Jamba Juice?
- Nikt mnie nie prześcignie! - wykrzyknęła mama. Kiedy zerwali się do biegu, a Bill złapał mamę za bluzkę i pociągnął do tyłu, wycofałam się powoli do swojej bramki, pokazałam bilet stewardesie i przeszłam rękawem na pokład samolotu. Nikt z nas nie miał wprawy w pożegnaniach. Z jakiegoś dziwnego powodu zawsze wychodziło nam przegnanie.
Byłam zdenerwowana przed spotkaniem z tatą. Bałam się jego oschłości. Dwadzieścia siedem lat w roli jedynego czyściciela szyb w Switchblade musiało wyrobić w nim dystans do ludzi co najmniej grubości szyby. Wciąż pamiętałam, jak kiedyś zrozpaczona mama klapnęła na sofę i zalała się łzami po którejś kłótni, a on tylko spoglądał na nią ze stoicyzmem, właśnie zza szyby, którą mył od zewnątrz, wodząc wycieraczką powolnymi, kolistymi ruchami.
Kiedy zobaczyłam go wśród oczekujących przy wyjściu z hali przylotów, ruszyłam nieśmiało w jego stronę, przy czym omal nie stratowałam małego dziecka i nie przewróciłam gabloty z breloczkami do kluczy. Jeszcze bardziej onieśmielona, wyprostowałam się błyskawicznie i skoczyłam w kierunku ruchomych schodów, o mało nie wywinąwszy orła na wózku do bagaży pozostawionym z lewej strony wejścia na eskalator. Brak koordynacji odziedziczyłam właśnie po tacie, który zwykle popychał mnie ku ziemi, kiedy uczyłam się chodzić.
- Nic ci się nie stało? - zapytał z uśmiechem, łapiąc mnie pod rękę. - To moja kochana, niezdarna Belle! - wyjaśnił jakiejś przechodzącej dziewczynie, która obrzuciła nas podejrzliwym wzrokiem.
- Tak, to ja! Twoja Belle! - wykrzyknęłam, skrywając twarz za włosami, które zwykle nosiłam rozpuszczone.
- Och, witaj! Wspaniale, że znów cię widzę, Belle. - Uściskał mnie dość mocno, zgniatając w ramionach.
- Ja też się cieszę, że cię widzę, tato!
Poczułam się dziwnie, zmuszona do użycia tego określenia, bo gdy jeszcze mieszkaliśmy wszyscy w Phoenix, mówiłam mu po imieniu, Jim, i tylko moja mama nazywała go tatą.
- Strasznie wyrosłaś... Pewnie bym cię nie poznał, gdyby nie ta pępowina.
Naprawdę była aż tak długa? Czy rzeczywiście nie widziałam ojca od ukończenia trzynastki, kiedy to bez wątpienia przechodziłam trudny okres odcinania pępowiny? Uświadomiłam sobie nagle, ile jeszcze mamy do nadrobienia.
Nie zabrałam z Phoenix wszystkich swoich ubrań, miałam więc tylko dwanaście sztuk bagażu. Oboje na zmianę zapakowaliśmy je do bagażnika jego vipera.
- Zanim zaczniesz pomstować na to, że wziąłem rozwód i stałem się typowym facetem przeżywającym kryzys wieku średniego - zaczął, gdy jeszcze zapinaliśmy pasy, naciągaliśmy nałokietniki i nakładaliśmy plastikowe kaski - pozwól, że ci wyjaśnię: niezbędny jest mi samochód równie dynamiczny jak wycieraczki. Moi klienci to ludzie, którzy oceniają każdy aspekt człowieka. Jeśli uznają, że nie dorosłem do tego, by myć im okna, tym bardziej zakwestionują moją zdolność operowania z dachu ich domu. Jeśli możesz, wciśnij ten guzik, skarbie. Wysuniesz nad maskę wielką głowę żmii.
Miałam nadzieję, że nie zechce odwozić mnie tym autem do szkoły. W porównaniu z nim cała reszta uczniów musiałaby przyjeżdżać na oklep mułami.
- Będziesz miała własny samochód - zapowiedział tata, kiedy już zdążyłam odliczyć w pamięci do dziesięciu i syknęłam:
- Jasna cholera... Jaki model? - zaciekawiłam się, uznawszy błyskawicznie, że ojciec naprawdę musi mnie kochać, bo inaczej nie zafundowałby mi żadnego porządnego bolidu!
- To półciężarówka. A konkretnie wóz holowniczy. Był bardzo tani. Szczerze mówiąc, prawie darmowy.
- Skąd go wytrzasnąłeś? - zapytałam, szczerze licząc na to, iż nie odpowie, że ze złomowiska.
- Ściągnąłem z ulicy.
Kurde.
- Kto ci go sprzedał?
- O to się nie martw. Dostaniesz go ode mnie w prezencie.
Nie wierzyłam własnym uszom. Solidna półciężarówka mogła pomieścić na skrzyni wszystkie kapsle od butelek, które od dawna chciałam zbierać.
Odwróciłam spojrzenie do okna, w którym odbijała się moja mina - lekko obrażona, ale zarazem wyrażająca odrobinę zadowolenia. Natomiast za szybą na zielone miasto Switchblade lały się z nieba strugi deszczu. Przyszło mi do głowy, że to miasto jest aż nazbyt zielone. W Phoenix zieleń oznaczała kolor świateł na skrzyżowaniu, ewentualnie odcień skóry przybyszów z kosmosu. Tu jednak jakby cała przyroda kipiała zielenią.
Podjechaliśmy pod piętrowy dom w stylu Tudorów, pomalowany na kremowo, z czekoladowymi belkami nośnymi, wskutek czego przypominał miniaturową ekierkę, za którą tęskni się przez cały tydzień szkoły i która ma wystarczyć na wiele dni. Przez okno dojrzałam tylko niewielki jego fragment, bo dom przysłaniał mój wóz, który miał z boku wymalowanego druida ścinającego drzewo i ciemny napis: HOLOWANIE.
- Ten wóz jest wspaniały - powiedziałam, z trudem łapiąc oddech. A kiedy zaczerpnęłam na nowo powietrza, dodałam: - Przepiękny.
- Cieszę się, że ci się podoba, bo od dzisiaj jest wyłącznie twój.
Jeszcze raz ogarnęłam spojrzeniem moją wspaniałą landarowatą półciężarówkę i wyobraziłam ją sobie na szkolnym parkingu pośród błyszczących nowych sportowych aut. A potem wyobraziłam sobie, jak pożera te cholerne sportowe cacka, i uśmiechnęłam się mimo woli.
Wiedziałam, że tata będzie nalegał, bym sama przeniosła dwanaście sztuk bagażu z podjazdu do domu, ruszyłam więc ku niemu z niecierpliwością. Wyglądał tak, jak można się było spodziewać. Cztery ściany i sufit kłuły w oczy nagością dokładnie tak samo jak w moim poprzednim domu w Phoenix! Trzeba przyznać, że ojciec potrafi zadbać o szczegóły, które sprawiają, że od razu czuję się jak w domu!
Chyba jedyną pozytywną cechą taty jest to, że jak na starego odznacza się nie najlepszym słuchem. Kiedy więc zamknęłam drzwi od mojego pokoju, rozpakowałam rzeczy i mimowolnie zaszlochałam, po czym z hukiem zatrzasnęłam drzwi szafy, otworzyłam je na powrót i zaczęłam z wściekłością rozrzucać ciuchy po całym pokoju, chyba nawet nie zwrócił na to uwagi. I tak z ulgą upuściłam nieco pary z kotła, ale nie byłam jeszcze gotowa, żeby zredukować w nim ciśnienie do zera. To miało przyjść dopiero później, kiedy ojciec usnął, a ja leżałam, dalej gapiąc się w sufit i myśląc o tym, jacy są na ogół moi rówieśnicy. Od razu uznałam, że jeśli któryś z nich wykaże się czymś nadzwyczajnym, raz na zawsze uwolnię się od tej przeklętej bezsenności.
• • •
Następnego ranka tylko pogrzebałam widelcem w talerzu ze śniadaniem. Jedynymi płatkami, jakie znalazłam w kuchennych szafkach, były płatki rybne. Ubrałam się więc i spojrzałam w lustro. Gapiła się z niego na mnie wychudzona dziewczyna, o zapadniętych policzkach, długich ciemnych włosach, bladej cerze i czarnych oczach. Dobry żart! Mogłam budzić postrach! Mimo wszystko było to moje odbicie. Pospiesznie się uczesałam i spakowałam plecak, bez przerwy wzdychając na wspomnienie mojego wozu. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że w tutejszej szkole nie będzie żadnych wampirów.
Na szkolnym parkingu wstawiłam półciężarówkę na jedyne miejsce, które było zdolne ją pomieścić, to znaczy na dwa sąsiednie miejsca zarezerwowane dla dyrektora i wicedyrektora szkoły. Poza tym autem na parkingu wyróżniało się tylko jeszcze jedno: sportowy wóz z całym dachem usianym rozmaitymi antenami.
Co za kretyn chciałby jeździć taką wytworną limuzyną? - pomyślałam, mijając ciężkie dwuskrzydłowe drzwi szkoły. Na pewno żaden z tych, których udało mi się dotąd w życiu spotkać.
W sekretariacie siedziała za biurkiem rudowłosa panienka. Była blada, podobnie jak ja, tyle że wyglądała jak balon.
- Czym mogę służyć? - zapytała, usiłując poznać mój charakter wyłącznie na podstawie wyglądu. Jednakże jako osoba skrajnie tajemnicza traktowałam ze sceptycyzmem tego rodzaju oceny.
- Pewnie mnie pani nie pamięta, bo jestem tu nowa - wtrąciłam szybko, strategicznie. Nie wątpiłam, że ostatnią rzeczą, na jakiej teraz zależy burmistrzowi, jest porwanie córki byłego wieloletniego zmywacza szyb samochodowych. Mimo to gapiła się na mnie jak na coś niezwykłego. Chyba moja fama mnie wyprzedziła.
- Więc czym mogę ci służyć? - powtórzyła.
Od razu uzmysłowiłam sobie jedno: ona chce mi pomóc tylko dlatego, że jestem córką zmywacza szyb samochodowych, a więc dziewczyną, o której wszyscy tu plotkują od czasu, gdy wczoraj wysiadłam z samolotu. I domyślałam się też, co o mnie mówią: „Belle Goose: królowa, wojowniczka, pochłaniaczka tekstów”. Więc to chyba jasne, że nie mogłam jej pozwolić, by zdołała mnie podciągnąć pod przyjęty z góry osąd.
- Salut! Comment allez - vous s'il vous plaît... Och, przepraszam. Co za niezręczność! W poprzedniej szkole w Phoenix chodziłam na lekcje francuskiego i czasami całkiem przestawiam się na ten język. W każdym razie, ujmując rzecz brutalnie po angielsku, czy mogłaby pani skierować mnie do wyznaczonej klasy angielskiego?
- Jasne. Niech no tylko spojrzę w rozkład zajęć...
Wyciągnęłam rozkład z plecaka i podsunęłam go jej pod wybielałe, serdelkowate paluchy, z których każdy był ściśnięty srebrnym pierścionkiem niczym parówka wysuwająca się z otworu maszynki do mięsa. Uśmiechnęłam się. Chyba stanowiła wspaniały zadatek na porządną, zawsze wdzięczną kurę domową.
- Wygląda na to, że ma pani podstawowe zajęcia z angielskiego.
- Przecież zaliczyłam już podstawowy kurs angielskiego, i to wiele semestrów, mówiąc szczerze.
- Lepiej niech pani nie próbuje mnie przechytrzyć.
Zatem wiedziała już, że jestem chytra. Raczej podniesiona na duchu kontynuowałam:
- Wie pani co? Pójdę sobie. A co mi zależy, prawda?
- W głębi korytarza na prawo - wyjaśniła szybko. - Sala dwieście jeden.
- Bardzo dziękuję - odparłam.
Nie minęło jeszcze południe, a już nawiązałam znajomość. Czy to nie jest dowód, że niektórzy posługują się jakimś rodzajem ludzkiego magnetyzmu? Byłam jednak podniesiona na duchu, chodziło bowiem o kobietę w średnim wieku, co wydawało mi się całkiem logiczne. Wielokrotnie słyszałam od matki, że jestem nad podziw dojrzała jak na swój wiek, zwłaszcza dlatego, że umiem docenić smak kawy z gorącą czekoladą, cukrem i mleczkiem. Niemniej tak samo dojrzale dotarłam pod drzwi sali numer 201, otworzyłam je z impetem i z rozdziawioną gębą popatrzyłam na uczniów biorących udział w tych zajęciach. Chyba dla nikogo nie ulegało wątpliwości, że jestem zaprzyjaźniona ze starszymi rocznikami.
Nauczyciel rzucił okiem na listę w dzienniku.
- A pani to zapewne... Belle Goose.
Poczułam się trochę skrępowana, gdyż wszyscy się na mnie gapili.
- Proszę zająć miejsce - rzekł.
Jak na złość, program tej klasy był zbyt podstawowy, żeby wzbudzić moje zainteresowanie. Ulisses, Tęcza grawitacji, Zapomnienie czy Atlas zbuntowany przeplatały się z Derridą, Foucaultem, Freudem, doktorem Philem, doktorem Dre i doktorem Seussem. Aż jęknęłam cicho, gdy nauczyciel przedstawiał mnie klasie, wymieniając kolejno nazwiska uczniów. Przemknęło mi przez myśl, że powinnam była poprosić mamę o przysłanie czegoś ciekawego do czytania, czegoś w rodzaju tych esejów, które napisałam w ubiegłym roku.
Kiedy rozległ się dzwonek, siedzący obok mnie chłopak, jak należało oczekiwać, popatrzył na mnie i wyklepał jak katarynka, do tego tonem znamionującym, że powinnam się w nim zakochać od pierwszego wejrzenia:
- Wybacz, ale twój plecak leży na środku przejścia.
Wiedziałam. Z samego wyglądu należał do chłopaków pokroju „wybacz - ale - twój - plecak - leży - na - środku - przejścia”.
- Mam na imię Belle - odparłam, zachodząc w głowę, co jest we mnie najbardziej zaskakującego: czy moje od zawsze kościste ramiona, czy też zachowanie, w powszechnym mniemaniu odpychające, mimo że pochłonęłam wszystkie książki dotyczące kuszącego zachowania, więc mogłabym być kusząca, gdybym tylko chciała. - Czy byłbyś uprzejmy zaprowadzić mnie do następnej klasy?
- No... tak, jasne - mruknął z pożądliwym ociąganiem.
Na korytarzu próbował mnie zagadywać bajeczką o tym, jak to został porzucony w dzieciństwie, więc nie spocznie, dopóki nie weźmie odwetu. Miał na imię Tom. Nie dało się ukryć, że ludzie, których mijaliśmy, nastawiali uszu w nadziei, że jego opowieść i mnie skłoni do ujawniania tajemnic z mojej przeszłości.
- To jak jest w Phoenix? - zapytał błagalnym tonem.
- Gorąco. Przez cały czas praży słońce.
...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]