[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Harlan Coben
Krótka piłka
Dropshot
Z angielskiego przełożył Zbigniew A. Królicki
Wydanie polskie: 2003
Wydanie oryginalne: 1996
Anne i Charlotte -
od najszczęśliwszego faceta na świecie
Podziękowania
Autor pragnie podziękować następującym osobom:
Jamesowi Bradbeerowi Juniorowi i Lawrence’owi Vitale’owi -
przyjaciołom i kumplom z akademika;
Davidowi Pepe’owi z agencji Pro Agents Inc.;
Peterowi Roismanowi z Advantage International;
mojemu redaktorowi i przyjacielowi Jacobowi Hoye’owi;
doktor Natalie Ayars;
E. W. Count;
Klubowi Autorów AOL;
i oczywiście Dave’owi Bohowi.
1
– Cesar Romero – powiedział Myron.
– Chyba żartujesz. – Win spojrzał na przyjaciela.
– Zaczynam od najłatwiejszego.
Na korcie zawodnicy właśnie zmieniali boiska. Klient Myrona, Duane Richwood,
roznosił na strzępy uważanego za piętnastą rakietę na świecie Iwana Coś-tam-owa,
prowadząc 5:0 w trzecim secie, po wygraniu dwóch pierwszych 6:0 i 6:2. Wspaniały debiut w
turnieju US Open dla początkującego, dwudziestojednoletniego zawodnika, który (dosłownie)
wystartował z nowojorskiej ulicy.
– Cesar Romero – powtórzył Myron. – Chyba że nie wiesz.
Win westchnÄ…Å‚.
– Dżoker.
– Frank Gorshin.
– Człowiek Zagadka.
Dziewięćdziesięciosekundowa przerwa na reklamy. Myron i Win byli zajęci pasjonującą
grą w sto pytań, której tematem byli przestępcy występujący w
Batmanie.
W tym
prawdziwym, telewizyjnym
Batmanie.
Tym, w którym występował Adam West, Burt Ward
oraz cała reszta.
– Kto grał drugiego? – zapytał Myron.
– Drugiego Człowieka Zagadkę?
Myron kiwnął głową.
Z drugiej strony kortu Duane Richwood posłał im łobuzerski uśmiech. Miał na nosie
modne okulary przeciwsłoneczne w jaskrawozielonych oprawkach. Najnowszy model firmy
Ray-Ban. Duane nigdy się z nimi nie rozstawał. Stały się nie tylko jego znakiem
rozpoznawczym, ale i stylem bycia. Firma Ray-Ban była zadowolona.
Myron i Win siedzieli w jednej z lóż zarezerwowanych dla znakomitości i członków świt
zawodników. Podczas większości meczów wszystkie miejsca w lożach były zajęte. Kiedy
poprzedniego wieczoru grał Agassi, loża pękała w szwach od jego krewnych, przyjaciół,
pieczeniarzy, panienek, gwiazdek filmowych o politycznie poprawnym pochodzeniu i
ekstrawaganckich fryzurach – jak na imprezie po koncercie zespołu Aerosmith. Grę Duane’a
obserwowały z loży tylko trzy osoby: Myron, który był jego agentem, Win będący doradcą
finansowym oraz trener, Henry Hobman. Wanda, miłość życia Duane’a, za bardzo się
denerwowała i wolała zostać w domu.
– John Astin – odparł Win.
Myron kiwnął głową.
– A Shelley Winters?
– Ma Parker.
– Milton Berle.
– Louie Bez.
– Liberace?
– Wielki Chandell.
– I?
Win zrobił zdumioną minę.
– I co?
– Jakiego jeszcze przestępcę grał Liberace?
– O czym ty mówisz? Liberace pojawił się tylko w tym jednym odcinku.
Myron oparł się wygodnie i rzekł z uśmiechem:
– Jesteś pewien?
Siedząc na krześle obok sędziego, Duane z zadowoloną miną ściskał butelkę wody Evian.
Trzymał ją tak, żeby kamery telewizyjne zarejestrowały nazwę sponsora. Sprytny dzieciak.
Wiedział, jak sprawić przyjemność sponsorom. Dzięki Myronowi Duane niedawno zawarł
umowę z potentatem na rynku wód mineralnych: podczas turnieju US Open będzie pił wodę z
firmowych butelek Evian. W zamian firma zapłaci mu dziesięć kawałków. Tyle za wodę.
Myron jeszcze negocjował kontrakt na napoje odświeżające z Pepsi i na elektrolity z
Gatorade.
Ach, tenis to cudowny sport.
– Liberace pojawił się tylko w tym jednym odcinku – oznajmił Win.
– Czy to twoja ostateczna odpowiedź?
– Tak. Liberace pojawił się tylko w tym jednym odcinku.
Henry Hobman nadal patrzył na kort, wodząc wzrokiem tam i z powrotem w głębokim
skupieniu. Szkoda, że nikt akurat nie grał.
– Henry, a ty jak uważasz?
Trener ich zignorował. Nic nowego.
– Liberace pojawił się tylko w tym jednym odcinku – powtórzył Win, zadzierając nosa.
Myron wydał dźwięk imitujący elektroniczny brzęczyk.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]